Rozdział 14. Chakra

 "Życie składa się z wielu zwykłych dni.

Trzeba sprawić, by każdy z nich, stał się niezwykły."

Rozdział 14. Chakra

     Pędziła przez ciemny las. Czuła, jakby frunęła. Nic nie było w stanie jej teraz zatrzymać. Musiała działać. Ocalić coś, co było dla niej bardzo ważne. Ostre światło zaatakowało jej granatowe oczy. Zmrużyła powieki, aby uchronić się przed słońcem choć trochę. Nim się obejrzała, już znajdowała się na polanie.
     Pośród wielobarwnego kwiecia, stał mężczyzna. Zdawał się cały emanować mrokiem. Kushina nie widziała jego twarzy, ponieważ głowę, jak i całą jego posturę, okrywał hebanowy płaszcz. Mogła jednak wyczuć, że się uśmiecha. Szyderczo, z wyniosłością i lekceważeniem.
 - W końcu jesteś - rzekł ponurym głosem, idealne pasującym do ponurego żniwiarza w jego jakże ponurej krainie, pełnej ponurości. Przełknęła ślinę. Teraz będzie musiała walczyć o to, co jest dla niej cenne. Innego wyjścia nie było. Nie po to zaszła tak daleko.
 - Znalazłam cię - odparła i zmieniła postawę z luźnej, na bojową. W jej dłoni, wręcz niezauważalnie, pojawił się matowy kunai. - Przygotuj się na śmierć.
     Mężczyzna nie odezwał się, tylko zaśmiał donośnie. Był to dla Kushiny sygnał do działania. Niczym błyskawica, przecinająca burzowe niebo, ona przebiegła zieloną polanę i uderzyła w ciemną postać. Zatrzymała się dwa metry za nią z kamiennym wyrazem twarzy.
 - Nie lekceważ mnie.
     Mężczyzna obrócił się w jej stronę. Kiedy się odezwał, jego głos zabrzmiał inaczej. Znajomo.
 - Jakże bym mógł.
     Uzumaki, z oczami niczym dwa talerze, odwróciła się przodem do swego przeciwnika.
     Płaszcz został rozdarty i zsunął się z młodego ciała ninji. Teraz mogła bez trudu poznać swojego przeciwnika. Uśmiechnęła się, zadowolona.
 - Spodziewałam się ciebie.
     Shinobi ten miał bowiem znajome, błękitne oczy i blond włosy. Na jego twarzy cały czas widniał szeroki uśmiech.
 - Nigdy ci go nie oddam!
 - Jeszcze zobaczymy! On jest mój, dattebane!
     I rzucili się na siebie, niczym dwa wielkie potwory, walczące o dominację.
 - Oddaj mi mój ramen!
 - Nigdy!
 - Minato!
 - Kushina!

~*~***~*~

 - Kushina! Uzumaki Kushino, wstawaj, do diabła!
     Dziewczyna wydała z siebie serię niezrozumiałych odgłosów. Jirayia pokręcił z niedowierzaniem głową. Dzień misji, na którą tyle czekała, a ona nawet z łóżka wstać nie chce!
     Poszedł szybko do kuchni i nalał trochę ziemnej wody do kubka. Po chwili znowu znajdował się w pokoju młodej kunoichi z najgorszym pomysłem na pobudkę, jaki człowiek wymyślił.
     Bez dłuższego zastanawiania się, wylał zawartość naczynia na dziewczynę, która wydała z siebie okrzyk zdziwienia i momentalnie, z szeroko otworzonymi oczami, podniosła się do siadu.
     Jej spojrzenie mówiło samo za siebie. Miała wielką ochotę kogoś zabić. A ten ktoś właśnie wycofywał się z pokoju.
 - Jirayia! Właśnie miałam skopać tyłek Namikaze i zjeść w spokoju ramen, dattebane! Jak śmiesz mnie budzić w takim momencie, do cholery jasnej!?
 - Za dziesięć minut wyruszacie - odparł ze stoickim spokojem sannin, odzywając się zza drzwi.
     Kushina aż zachłysnęła się powietrzem.
 - Dopiero teraz mnie budzisz, dattebane?!
     Dosłyszała ciche westchnięcie i kilka słów na temat zmienności kobiet, na które odpowiedziała oburzonym prychnięciem.
     Nie miała ani siły, ani czasu, na użeranie się z Jiraiyą. Biegała od łazienki do pokoju i jeszcze wpadła do kuchni. Na całe szczęście, spakowała się poprzedniego wieczora. Po prostu nie miała co robić. Jak się okazało, było to świetne posunięcie. Z zegarkiem w ręce wyskoczyła z domu, wrzeszcząc "wychodzę" i zamykając drzwi. Ulica była cała zatłoczona, więc Uzumaki wybrała skakanie po dachach budynków, które zapewniało szybsze dotarcie do celu.
     Zawiązując ochraniacz na głowie, wymyślała sposoby na zabicie Minato, który postanowił jej nie obudzić i bez słowa wyjść z domu. Najpierw go poddusić w gorącej wodzie, później dodać warzyw do smaku, następnie go posiec na kawałki i zjeść ze smakiem. A może lepiej po prostu zrzucić go z jakiegoś klifu? Nie... to za szybka śmierć. Powolutku przypiekać go na rożnie, aż będzie złociutki i chrupiący?
     Dopadła bramy wioski, z myślami, jakich przypraw użyje na Namikaze. Majeranek czy bazylia? A może oba?
     Święta trójca już czekała przy wrotach. Minato przywitał nowo przybyłą ciepłym uśmiechem.
 - Punktua...
     Nie dokończył zdania, ponieważ Kushina z impetem uderzyła go prosto w twarz, a Namikaze przeleciał kilkanaście metrów, aż w końcu zatrzymał się na bramie. Zdawał się nie kontaktować z otoczeniem. Pozostała dwójka shinobi oglądała tę scenę z niemrawymi minami.
     Co się im dziwić, że kiedy Kushina przechodziła obok nich, cofnęli się. Nawet Aburame wyglądał na przestraszonego, a on zazwyczaj nie okazywał emocji. Dziewczyna w tym czasie podeszła do blondyna i pociągnęła go za kamizelkę, trząść jego posturą. Zaczęła mu wygłaszać kazanie, dlaczego to on jej nie obudził. Pytanie tylko, czy Minato w ogóle słyszał, co ona do niego mówiła?
 - Kushina-san, jak będziesz tak dalej nim targać, to nie będzie mógł stanąć na nogi.
 - Jestem lekarzem. Wiem co robię, dattebane - powiedziała i uraczyła swojego rozmówcę, Inoichiego, wściekłym spojrzeniem. Ten cofnął się pośpiesznie.
 - T-tak jest!
     Ruda wróciła spojrzeniem do Namikaze, który teraz nakrył jej nadgarstki swoimi dłońmi, chroniąc się przed dziewczyną.
 - Sama mówiłaś, że do mnie dołączysz, kiedy cię budziłem.
     Mówiłam...?
     Kushina zawiesiła załamana głowę, bo nie mogła uwolnić rąk z uścisku Żółtego Błysku i zakryć nimi twarzy. I wszystko jasne.
 - Boże... ze mną się nie rozmawia, jeśli nie jest się pewnym, że nie śpię, dattebane. - Chwilę ciszy zaszczycało ją zdziwione oblicze blondyna. - No.. jakoś tak jest... że jak ktoś do mnie mówi, to mogę gadać przez sen.
 - Czyli to jednak twoja wina! - zakrzyknął Yamanka, ale pod spojrzenia Habanero, ucichł.
     Uzumaki zacisnęła usta, wyrwała się z rąk Minato i wstała, odrzucając kosmyki do tyłu. Wyprostowała się i podeszła do reszty drużyny. Zaraz za nią, to samo zrobił współlokator. O dziwo, jego stan był całkiem dobry.
 - Dobra, czekają nas dobre trzy dni drogi. Jeśli się pośpieszymy, oczywiście - stwierdził, zgodnie z prawdą zresztą, blondwłosy ninja.
     Pozostała trójka skinęła tylko głową. Wieczorem odbyło się krótkie spotkanie, więc znali szczegóły misji.
     Bez zbędnych opóźnień, ruszyli w drogę.

~*~***~*~

     Nie mogła spać. Była to już druga noc na misji i zgłosiła się jako ochotniczka na pełnienie warty. Podróż, jak dotąd, przebiegała bez większych problemów. Szczerze powiedziawszy, nawet tych małych nie było.
     Chciałaby powiedzieć, że jest podekscytowana, a na dworze nie panuje chłód, który przenikał aż do kości. Niestety, nie mogła. Mimo ładnej, bezwietrznej pogody, było piekielnie zimno. Miała wrażenie, że gwiazdy śmieją się jej prosto w twarz. Naważyłaś piwa, to je teraz wypij. Cóż, tylko tyle mogła zrobić.
Zastanawiała się, czy może nie lepiej byłoby powiadomić Namikaze o wszystkim. Idiota Jiraiya! Namieszał jej w głowie.
     Skulona, siedziała pod jednym z drzew, jakiś kawałek od obozowiska. Mimo zmęczenia, nie potrafiła się zmusić do snu. Ciało pragnęło, umysł odmawiał. Irytująca sytuacja. Zacisnęła ze frustracji dłonie w pięści, wbijając sobie paznokcie w skórę.
 - Przestań.
     Łagodny głos wyrwał ją z zamyślenia. Otworzyła oczy w momencie, w którym poczuła, jak męskie ręce łapią ją delikatnie za dłonie i je otwierają. Napotkała tuż naprzeciw siebie parę oczu. Zazwyczaj koloru nieba, teraz zdawały się szare. Jej zapewne również takie były. Ciemność zmieniała rzeczy znane na co dzień w całkiem inne. Mimo tego, patrząc w te dwa, rankiem błękitne, punkty, dalej czuła się bezpieczna.
 - Zrobisz sobie krzywdę.
     Odwróciła wzrok i pociągnęła dłonie ku klatce piersiowej. Namikaze dalej jej nie puszczał.
 - Co mi szkodzi.
 - Nie mów tak.
     Cały czas czuła na sobie jego spojrzenie, przez co fala ciepła uderzyła ją w twarz. Miała tylko nadzieję, że nie widać po niej rumieńców. Mrok nocy powinien je zakryć, prawda?
     Minato puścił jej dłonie i usiadł obok niej. Starała się na niego nie patrzeć.
 - Mogę cię zmienić, jeśli chcesz. - Po chwili ciszy, odpowiedziała cicho.
 - Lepiej ty się wyśpij. Ja i tak nie mogę spać.
 - Koszmary? - zapytał, a ona pokręciła gwałtownie głową.
 - Nie. Nie wiem dlaczego.
 - Kiedy ja nie mogę zasnąć, zazwyczaj idę trochę poćwiczyć.
     Ton jego głosu był przyjazny, ale lekko zamyślony. Kushina zaśmiała się.
 - Mam się zamęczyć, a jutro nie być przygotowana?
 - Kto ci kazał od razu się przeciążać? Zresztą, jak się trochę prześpisz, będziesz bardziej wypoczęta, niż gdybyś nie zmrużyła oka.
     Musiała przyznać. Miał rację.
 - Dobra. Wygrałeś - powiedziała i uśmiechnęła się do Minato. - A ty dlaczego nie śpisz?
     Namikaze odwzajemnił gest.
 - Też nie mogłem spać.
 - Będziesz coś konkretnego robił?
     Kiwnął głową i spoważniał.
 - Chcę stworzyć pewne jutsu...
 - Kolejne? - nie dowierzała. - Nie no... nie masz co robić, dattebane. Hm.. to ja też pochwalę się umiejętnościami - a po chwili dodała: - ale najpierw ty.
     Minato zgodził się na taki układ i wstał. Zaraz pomógł rudej zrobić to samo.
     Kushina stanęła pod drzewem z założonymi na piersi rękoma i obserwowała chłopaka. Blondyn podszedł do pnia sąsiedniej rośliny i stanął na lekko ugiętych kolanach. Wyciągnął jedną rękę do przodu, a drugą ułożył w pewnej odległości nad nią. Wyglądał na bardzo skupionego.
     Wtem, z jego dłoni zaczęła wydobywać się chakra. Wirowała i zaczęła tworzyć kulę. Musiała zamrugać kilkakrotnie. Ona widziała tę chakrę. Dopiero teraz do niej dotarło, jak trudne musi być to, co Minato stara się zrobić. Zaraz potem uderzył tą kulą w drzewo, które zdecydowanie ucierpiało.
     Uzumaki stała chwilę w bezruchu. To było... bynajmniej interesujące. Szkoda tylko, że...
 - Jak dotąd nie mogę go dokończyć. Coś czuję, że to jeszcze nie koniec możliwości tego jutsu.
 - Opowiesz mi kiedyś, na czym ono polega?
     Minato wyglądał na zadowolonego z tego pytania.
 - Pewnie. Ale najpierw ty pokaż swoje umiejętności.
     Dziewczyna wzruszyła ramionami i zrobiła krok w przód.
 - Mam niespotykaną chakrę... - zaczęła i wyciągnęła rękę do przodu. Z jej dłoni wydostał się długi, srebrny łańcuch. Złapała go, nim upadł na ziemię. - Potrafi ona przyjmować taką postać. Jeszcze nie znam wszystkich możliwości tej umiejętności, ale ćwiczę z łańcuchami.
     Spojrzała na Minato. Wydawał się być jednocześnie zaintrygowany i... czyżby zmartwiony?
 - Nieźle.
 - Przecież wiem - prychnęła.
      Chłopak chyba znajdował się już w innym świecie.
 - Ale idź już spać, ja cię zastąpię.
      Co mogła zrobić? Namikaze wyglądał, jakby spał z otwartymi oczami. Zdecydowanie pogrążył się w rozmyślaniach. Westchnęła i z nadzieją, że pod kocem będzie cieplej, a jej uda się zasnąć, wróciła do obozowiska.


Cześć wszystkim! Wczoraj nie wstawiłam rozdziału, z jakże znanego powodu... odebrano mi miejsce pracy przed tym, jak skończyłam pisać :/ A już miałam nadzieję, że do tego nie dojdzie. No, ale przynajmniej dzisiaj jest rozdział nie? Wydaje mi się, że go trochę spaliłam... nie jestem z niego zadowolona, tym bardziej, z dialogów. Ocenę zostawiam już Wam :)
Niesamowite! Spamownik działa! xD No, jestem wniebowzięta :3
Chciałabym wszystkich zaprosić do nowej recenzjalni, w której aktualnie jestem na stażu ^^ Reklama musi być, a co. Każdy, kto pisze opowiadanie o tematyce M&A jest miło widziany. Link znajduje się na górze strony, wystarczy kliknąć w obrazek ;] 
No... chciałabym dodać swój rysunek, ale stwierdziłam, że wyjątkowo nie mam humoru do rysowania i wszystko wychodzi raczej marnie xD

Marianna - No właśnie niestety nie było rozdziału. Heh, ja nigdy jeszcze nie byłam pierwsza xD Tak więc nie wiem, jakie to uczucie ;p

Ania jaros - A... szablon sama zrobiłam :p Od A do Z, ale nie jestem go taka pewna xD Chyba następnym razem pójdę w błękitne kolory... *myśli*

Moncia740 - Dziękuję ^^ No nie jestem pewna, czy tak warto... :p Koniec czekania, w takim razie :D

 Jagoda Lee - Ja w ostatnim tygodniu do przedstawienia będę się szykować i do balu, więc luzy xD Potem mam wycieczkę klasową, a później.. zostaje tydzień szkoły *jupi* :3 Haha, geniusz xD Powtarzać z trzech lat... no, jeszcze interesujący ludzi chodzą po tym świecie. Moi rodzice są bezwzględni =.= Dziękuję :D To już kolejne wspomnienie o szablonie xD

Aleksandra - T-ta xD Też jej gratuluję... marnie by ze mną było ^w^ Nie pomyślałam o tym! Trzeba wspomnieć o tym wydarzeniu, zgadzam się xD Już nawet mam je ułożone w głowie.. :3 No to Jiraiyi się oberwie. Hm.. zobaczy się. Może potem tych fanów nawet zeswatam xD Ja aktualnie jestem załamana faktem, że lecą same filery.. ale pooglądam je do końca, a potem robię przerwę, aż do końca mangi :3 Potem będę miała kilka odcinków więcej na raz do obejrzenia.. chyba xD Uff.. cieszy mnie ten fakt ^^ O.o chce Ci się uczyć? To rzeczywiście przerażające xD O... takie wiktoriańskie to już w ogóle nosiłabym.. *marzy i się rozpływa* ta.. zdecydowanie nosiłabym. Bezpieczeństwo komputera? xD A to akurat nie wiem po co, on jest całkiem bezpieczny ;D

Neko - Czyli mnie rozumiesz! :3 Ja nie wiem, co bym zrobiła bez osób, które czytają moje prace.. mogę pisać sama dla siebie, ale czerpię z tego większą przyjemność, słysząc cudzą opinię na temat moich tekstów ^^ Mam podobnie, zawsze chcę zostawić po sobie komentarz, choć niestety, nie zawsze to wychodzi :/ Właśnie myślę, że użyję na nowo tamtego obrazka w nowym szablonie :D Ale to dopiero jak ten mi się znudzi ^^

Hana- chan - Ja jeszcze nie piję xD Jakoś mnie nie ciągnie, ale racja - to nie rozwiązanie. Minatuś xD Dobre :D No pewnie, jeszcze się wyczyta, jak to między nimi jest ^^ No niestety, tą noc chyba przespałaś .__. Chyba xD Ale teraz jest (było) coś do czytania. Jedyne? o////o Żartujesz, nie? :D 

Minnou Josei - Szlabany to zło .__. Nic się nie stało, chciałam Cię tylko o niej poinformować ^^ Współczuję szlabanu :/
                                                                                 ~Madeleine Evans