Rozdział 16. Jedna Kartka

"Nie kłam­stwa, lecz praw­da za­bija nadzieję."

~Jerzy Andrzejewski

Rozdział 16. Jedna Kartka

~*~ 

Rozdział dedykowany dla moich pierwszych czytelników i czytelniczek, 

którzy do tej pory mnie nie opuścili i

dzięki którym rozwijam dalej to opowiadanie.

~*~

     Wszędzie skały, drzewa, skały. Skały, skały, jakaś roślinka, kwiatek, o! Znowu skały. Jednak górzystość tego terenu podobała się Kushinie. Była to miła odmiana rzeczy, po oglądaniu wiecznych równin, jakie stanowiła zdecydowana większość innych narodów. Co prawda - każde z państw wyróżniało się czymś, wszędzie można było dostrzec różnicę terenów. Ale tak niesamowitych kształtów gór nie było w wielu miejscach na ziemi.
     Przestań - skarciła samą siebie. To nie czas i miejsce na takie myśli.
     Tuż przed nią rozciągał się szereg domów. Jakiś czas temu słońce zaszło, tworząc idealną pogodę do skradania się. Szarą, nieprzyjemną przyrodę. Za chwilę zapadnie noc, która jest tylko trochę mniej użyteczna w takich sytuacjach. Łatwiej w końcu dostrzec coś w całkowitych ciemnościach, kiedy człowiek ma szansę się do nich przyzwyczaić i jest bardziej wyczulony, niż w szarej otchłani, pozbawionej konkretnych kształtów, jaką był dzisiejszy wieczór. Całkiem, jakby natura chciała pomóc ninja z Konohy, zapewniła im dodatkową osłonę w postaci mgły. Wszystko szło po ich myśli.
     Rozdzielili się przed wejściem pomiędzy mury wioski. Nie była ona tak hałaśliwa, jak Konohagakure, nawet na głównych ulicach. Żyło w niej też o wiele więcej shinobi i zdecydowaną większość z nich stanowili mężczyźni. Całkiem podobnie, jak w ojczyźnie Uzumaki. Widziany z daleka ludzie zdawali się być bardzo ostrożni. Jakby się czegoś obawiali. Ale chyba nie mogli wiedzieć o grupie z Kraju Ognia, szukającej informacji, czyż nie? Powód mógł też być inny. Kushina, znająca strach przed walką, ból straty, bitew, mogła zauważyć coś znajomego, podobnego sobie, w zwykłych mieszkańcach tego miejsca. W czasie, kiedy większość ninja chodziła z dumnie wypiętą piersią, pewna siebie, wygranej, oni kuliki się w kątach ze strachu przed wojną, przed utratą życia. Mimo, że byli jednym z Wielkich Narodów. Co się dziwić? W każdym człowieku, gdzieś głęboko, zakodowany, skryty w mrokach duszy, jest strach przed końcem. Lęk, że może nie starczyć już czasu, że możemy umrzeć.
     Strach przed rzezią.
     Znowu to robisz, masz misję, dattebane!
     Dobra, koniec. Teraz już musi dalej podążać naprzód.
     Inoichi już wcześniej zabrał się do pracy, wraz z Aburame. Pierwszy z nich przejął pierwszego ze strażników, którego znalazł i który miał karty dostępu do archiwum. Drugi wypuścił swoje robale, aby przeszukały teren. A niedawno dotarły informację od Shibi'ego, że Yamanaka znalazł właściwe pomieszczenie i właśnie tam czeka, aż do niego dołączy pozostała dwójka ninja, ponieważ Aburame zostaje w chwilowej kryjówce.
     Minato wybrał inną trasę. Oboje są prowadzeni przez owady, choć Kushinie niezbyt to odpowiadało. Małe, latające, wnerwiające istotki...
     Co najgorsze, cały czas czuła się jak na celowniku. Nie dość, że to właśnie tu chcieli ją ściągnąć, to jeszcze Kyuubi dodał swoje dwa grosze, wpędzając ją w niepokojący nastrój. Niemal podskoczyła, kiedy żołądek się jej ścisnął. Ukryła się głębiej w zakamarku, gdzie na obecny moment się znajdowała. Uczucie wykręcanych wnętrzności zdecydowanie nie należało do przyjemnych.
     Uspokajała oddech, łapczywie łapiąc hausty powietrza, jakby brakowało jej tlenu. Obraz zaćmiewał się białą mgiełką, ale skupiła się ze wszystkich sił, by tylko nie stracić przytomności. Do jej uszu dochodziły tylko przygłuszone dźwięki. Albo jej umysł poszedł zaszaleć i trochę powariować, albo ktoś w pobliżu próbował rapować. Zawiesiła się w tym stanie. Trwało to chwilę, lecz ona miała wrażenie, że minęło całkiem sporo czasu. Trochę chwiejnie, wyjrzała ze swojej prowizorycznej kryjówki. Dlaczego tak reaguje jej organizm? Na co?
     Niczego nie zobaczyła. Nikogo w pobliżu. Ogoniasty najwyraźniej stwierdził, że będzie dobrze się bawił, gnębiąc rudowłosą. Co to w ogóle miało być? Atak na Kushinę? Próba oddalenia jej od czegoś? Tylko demon znał swoje powody udzielania się do jej życia.
     Dobra. Koniec tego dobrego.
     I poruszając się niczym cień, ruszyła do największej budowli w Wiosce.

~*~***~*~

 - Masz coś? - zapytał cichy głos za nią.
     O mało zawału nie dostała. Tym razem podskoczyła i o mały włos nie krzyknęła, ale mężczyzna za jej plecami, zasłonił jej usta dłonią. Efekt był taki, że najzwyczajniej w świecie go ugryzła.
 - Ała! Za co do było? - szeptał dalej.
 - Za chęć zabicia mojej osoby - odparła bez cienia zawahania, również szeptem. - Tak bardzo chcesz mojej śmierci, że doprowadzasz mnie do stanu przedzawałowego?
 - Przedzawałowego? - zapytał z politowaniem.
 - Coś się nie podoba? Wracając do pytania - nie.
     Odpowiedzią na to pytanie była przeciągła cisza. Po chwili Kushina już słyszała kroki Minato, odchodzące w kierunku przeciwległej ściany. Cóż, to jego wina, że go ugryzła. W końcu nie powinno skradać się do Uzumaki, każdy to chyba wie. Tym bardziej od tyłu.
     Po przedostaniu się przez liczne korytarze, drzwi i otwory wentylacyjne, ostatecznie udało im się dostać do archiwum, w którym znajdował się Inoichi, a raczej strażnik przez niego przejęty. Shinobi, którego włosy były związane w kitkę, przeszukiwał umysł ninji i jednocześnie pilnował tego, aby ów chłopak niczego nie pamiętał.
     Kushina wróciła myślami do swojego zadania. Przeglądała właśnie stos kartek i papierów. To już ostatnia kupka. Jeśli jej się nie powiedzie, to zapewne Namikaze coś znajdzie. A tego wolała uniknąć. Niech to będzie tutaj, nie znajduje się właśnie w tym miejscu, albo niech tego wcale nie będzie. 
     Ręce jej się zaczynały trząść, kiedy spoglądała na ostatnią kartkę. Dłonie miała lekko spocone, a opuszki palców miejscami pozacinane od papieru. Ostatni dokument. To musiał być on.
     Podniosła go. Przeczytała kilka pierwszych zdań. I niemal mogła zobaczyć, jak jej się oczy zeszkliły. Nie przejmowała się teraz tym, z jakiego powodu. Dlaczego jej reakcje są takie, a nie inne. Usta zadrżały lekko, kiedy otworzyła je, by wypowiedzieć kilka słów, wiążących się razem w jedno zdanie.
 - Tu niczego nie ma.
      Minato obrócił się w jej stronę, marszcząc przy tym brwi.
 - U mnie również nic.
     Uzumaki odetchnęła głęboko.
 - Te, Yamanaka, masz coś?
     Dopiero po pewnej chwili użytkownik sztuki przeniesienia umysłu ocknął się i spojrzał przytomnym wzrokiem na pozostałą dwójkę.
 - Nic.
 - To się zmywamy - stwierdziła ciemnooka bez dłuższych wstępów.
     Uczeń największego zboczeńca wszechczasów podszedł do kompana.
 - Ogłuszyć go, jak opuścisz jego ciało? - rozmówca pokiwał głową na znak, że i owszem.
     Kilka sekund po tym geście, dostał zaokrągloną końcówką kunaia w głowę, przez co zachwiał się i niemal stracił równowagę, ale w ostatniej chwili udało mu się nie upaść. Inoichi z wyrzutem zerknął na jedyną dziewczynę w tym pomieszczeniu.
 - O, przepraszam. Trochę za wcześnie - odezwała się uśmiechając szeroko. Nie znaleźli żadnych informacji, trzeba to uczcić! 
     Ten tylko westchnął na tę odpowiedź i zdjął technikę z ciała shinobi z Chmury. Tym razem to Minato postanowił pozbawić przytomności chłopaka.
     Bez zbędnych słów, porozumiewawczo spoglądając na siebie, współlokatorzy opuścili archiwum.
     Tylko Kushina niezauważalnie włożyła skrawek pergaminu do sakwy przy biodrach.
     Dobrze, że oni niczego nie znaleźli. 


Yhm, dzisiaj też krótko, przepraszam za to, ale po prostu umieram .-. wykańczają mnie kłótnie z siostrą, na temat, że potrzebuję komputera. Ale jest szansa, że będę miała lapka :D Jestem taka szczęśliwa ^^

Chciałam skomentować wszystkie Wasze komentarze, trochę pokonwersować z Wami, ale nie chcę już przedłużać dodawania rozdziału, który, nota bene, miał być już wczoraj. Za to również przepraszam, ale głowa mnie rozbolała o jakiejś 22 i mimo, że próbowałam, to nie udało mi się go skończyć. Jeszcze musiałam artykuł na polski napisać >.< Tak więc, nie odpiszę na Wasze komentarze dzisiaj, co już będzie kolejnym razem, kiedy tak robię. Chciałabym jednak wtrącić się do rozmowy, która się wywiązała, pomiędzy, w sumie, trzema czytelniczkami. 
  Kataki i Aleksandra - kochane jesteście, naprawdę :) Bardzo Wam dziękuję za Waszą postawę. (Tobie też, Claudy, chociaż się nie udzieliłaś tutaj, ale znam Twoją reakcję). Ale teraz chciałabym sama odpisać na komentarz Anonimowego Ktosia.

Anonimowy Ktosiu - bo raczyłaś się nie podpisać. Osobiście stwierdzam, że zawsze przy moich komentarzach widnieje mój nick. Nie lubię pozostawać anonimowa, jest to dla mnie oznaką strachu przed wyrażaniem własnego zdania pod własnym hm.. niech będzie, że nazwiskiem. Strachu, albo po prostu braku szacunku do autora, jakiego to nie ma również i w Twoim komentarzu. Pierwsze, co chciałam na niego odpisać, to "Żałosny komentarz..", bo czy on taki właśnie nie jest? Zdecydowanie postanowiłaś mnie obrazić, w dodatku anonimowo. Boisz się mnie? Czy starasz się być jeszcze bardziej chamska? Bo cóż... napisałaś dwa słowa w swojej pierwszej opinii. Nawet nie starałaś się powiedzieć, co takiego jest nie tak, co należy poprawić. Wykazałaś się zwyczajnym chamstwem i głupotą, jak na swój wiek, bo przecież jesteś ode mnie starsza, czyż nie? To jest po prostu śmieszne. Jeśli jesteś jedną z pierwszy osób, które czytały moje opowiadanie, to może powiesz mi, które komentarze należą do Ciebie? Będę mogła wtedy zdefiniować, czy rzeczywiście warto się martwić, że któraś z czytelniczek mnie opuściła. Mimo tego, nic nie upoważnia Cię do obrażania mnie, czy innych, komentujących ten FanFiction osób. Mówisz, że wiesz przez co przechodzę? Śmiechu warte stwierdzenie. Naprawdę. Uwierz, że to nie nauka mnie wykańcza, lecz treningi. Po prostu zasypiam na lekcjach, nie słucham nauczycieli, a jedyne co robię, to walczę o przytomność. Jesteś też w takiej sytuacji? To w takim razie podaj mi sposób, aby wtedy jeszcze mieć czas na odpoczynek i pisanie notek. I nie wmawiaj mi, że w weekendy mam czas, by pisać. To nie jest takie łatwe, a robię to wtenczas, kiedy mam wenę, inaczej są rozdziały takie, jakie były niedawno. Narzekasz, że przez miesiąc mnie nie było? Ach, jak żałuję, że poświęciłam się szkolnym obowiązkom, zamiast pisać słabe notki specjalnie dla Twojej osoby! Toż to niewybaczalne z mojej strony. Heh, racja. Rysuję, piszę oceny, bawię się grafikami, rozmawiam z ludźmi. Nie wolno mi? Muszę 24/7 czasu spędzać na pisaniu, kiedy nie mam pomysłów, weny, ochoty, czy czegoś innego? Gratuluje podejścia, które ponownie jest sprzeczne z Twoimi poprzednimi słowami. Niestety, uprzejmie informuję, że nie masz takiej władzy, bym poświęciła wszystko dla tego jednego opowiadania i nie robiła niczego dla własnej przyjemności. Może jeszcze zwrócisz uwagę na to, że oglądam również inne anime i czytam różne mangi w trakcie tygodnia, zamiast przeznaczać tego czasu na pisanie? Oczywiście, że zwrócisz. Przecież powinnam cały czas pracować nad pustą kartką papieru, do momentu, aż mi się mózg usmaży. W żadnym przypadku nie uważam, że podchodzę arogancko do czytelniczek. Nie wymyślam też wymówek, dlaczego rozdział nie został dodany. Zawsze podaję prawdziwy powód. Ach, upośledzone postacie na rysunkach? Jak miło. 
Ps: nie okłamuję czytelników. W informacjach pisze, że rozdziałów można spodziewać się w niedziele, a nie w inne dni tygodnia. Czytasz chyba niezbyt dokładnie. W dodatku, co już zauważyła Aleksandra, niektóre fakty w rozdziałach są zgodne z mangą. Wszystko jest przemyślane, zaczynając od prologu, przechodząc przez malowidło na suficie w pokoju Kushiny, dochodząc do jej relacji z Kyuubim. 
Tak więc, pozdrawiam, jakże miło się nie podpisująca, anonimowa osobo. Nie musisz czytać tego bloga. Nie podoba Ci się, nie chcesz, to tego nie rób. I naucz się pisać krytykę, bo to, co Ty napisałaś, nią zdecydowanie nie jest.        



(Poniższy rysunek jest niestety zeskanowany, jak widać, przez co lekko ucierpiał. Jest gdzieś z lutego tamtego roku, jeśli dobrze kojarzę daty ^^ Oczy trochę za duże, a ucho jakieś dziwne, ale co tam :) Jeszcze z moim starszym nieco nick'iem)

~Madeleine Evans