Rozdział 11. Na dywaniku

  "Nauczyłem się kochać tajemniczość"

Rozdział 11. Na dywaniku

  Kushina przełknęła ślinę i niepewnie chwyciła za klamkę. Nie bała się samego Hokage, w żadnym razie. Raczej rozmowy, która miała odbyć się za chwilę. Dokładnie tego, co powie Trzeci. Jeśli będzie miał za długi jęzor, Minato się wszystkiego dowie. Co najgorsze, nie od niej. Nie zniosłaby jego spojrzenia. Wyrzutu, że mu nie powiedziała, złości z zatajenia tego faktu. Aż w końcu gdzieś ukrytej nienawiści. Jinchuuriki są uważani za potwory, które tracą swoje człowieczeństwo, jakiekolwiek ludzkie cechy. W dodatku, ona zapewne mu tylko przeszkadzała. Wprowadziła się do dom i sprawiała problemy. A on był zbyt miły, aby uprzykrzyć jej życie. Nawet robił coś całkiem innego - ubarwiał jej istnienie. Może nieświadomie. Wczoraj ocalił Kushinę. Był zbyt miły, aby zostawić ją na pastwę losu.
    Jeśli Minato teraz nie dowie się prawdy, kiedy tylko będę mogła zniknę z jego życia. Proszę, niech tylko nie widzę tego spojrzenia, tego wyrazu w oczach osoby, która tyle dla mnie zrobiła.
    Nie wiedziała do kogo kieruje tę prośbę. Chciała tylko, aby jakimś cudem, stojący teraz za nią blondyn, o niczym się nie dowiedział. Mikoto przyjęła wszystko ze spokojem, ale ona też była wyjątkiem w rodzinie. Zapewne po części wiedziała, co Kushina czuła. Uchiha słyną ze swojego Sharingana. Przyjaciółka rudowłosej nie odziedziczyła tej zdolności, przez co niektórzy członkowie klanu mogli źle na nią patrzeć.
    Minato był za to powszechnie popularnym chłopakiem, który mógł mieć szczęście na wyciągnięcie ręki. Czy mogła oczekiwać od niego zrozumienia?
    Poczuła ciepłą dłoń na ramieniu, przez co ocknęła się.
- Jeśli nie chcesz, mogę wejść sam. Wyjaśnię wszystko Trzeciemu. - usłyszała łagodny, jak zawsze, głos Minato. Pokręciła głową, wprawiając w ruch swoje długie, ogniste włosy, i pchnęła drzwi.
    Znalazła się w podchodzącym pod okrąg pomieszczeniu. Na przeciwko niej ściana była niemal cała przeszklona, dzięki czemu do gabinetu wlewało się dużo światła. Prosto przed drzwiami stało masywne, drewniane biurko, całe zawalone papierami. Tak właściwie, to różnego rodzaju dokumenty i zwoje były wszędzie, ale to było raczej na porządku dziennym w przypadku Hokage. Dużo pracy, wielka odpowiedzialność. Za biurkiem, na fotelu siedział Hiruzen Sarutobi. Miał spokojny, poważny wyraz twarzy. Oczekiwał ich, popijając jakiś gorący napój.
- Hokage-sama, wzywał nas pan? - zapytał grzecznie Minato, wychylając się zza drzwi i lekko popychając Kushinę do środka. Mężczyzna w białym płaszczu z czerwonymi płomieniami na końcu, spojrzał na nich dobrymi, okolonymi małymi zmarszczkami, oczami.
- Tak. Mam do waszej dwójki kilka pytań. Szczególnie - tu spojrzał poważnie na Uzumaki - do ciebie, moja droga.
    Kushina przełknęła ślinę. Proszę, proszę tylko o tą jedną rzecz.
- Rozumiem, że chodzi o wczorajsze porwanie przez shinobi z Chmury?
- Dokładnie. Dzięki tobie, Minato, Kushina jest tutaj z nami, cała i zdrowa. - Przeniósł teraz wzrok na dziewczynę. - Wiesz dlaczego obrali cię na cel?
- Nie mam pojęcia, dattebane. Może ty mnie oświecisz?
    Przygryzła wargę. Mówiła normalnie, ale wewnątrz była cała napięta, jak struna. Czekała na to, co nieuniknione. Trzeci spojrzał na nią czujnie, a jego twarz zmiękła.
- Kushina? Dobrze się czujesz? Strasznie zbladłaś.
    Minato dołączył się do Hokage. Widzać jej przestraszoną twarz, przybliżył się, dotykając jej ramienia opuszkami palców, i zaczął cicho:
- Jeśli nie chcesz...
- Nie - przerwała szybko. Troszeczkę zbyt prędko i za głośno. Odetchnęła. Nie sądziła, że to może być dla niej tak ważne. - Wszystko w porządku. Naprawdę.
    W pomieszczeniu nastąpiła chwila ciszy, spowodowana przyglądaniem się rudowłosej kunoichi. Przerwał ją Trzeci.
- Myślę, że to przez twoją unikalną chakrę, oraz...
    I w tym momencie rozległo się donośnie trzaśnięcie drzwi o ścianę. Siła była taka, że aż futryna się zatrzęsła.
- Nooo... to co tam ustaliliście, miśki? - zapytał z szerokim, porównywalnym wielkością do dojrzałego banana, uśmiechem na ustach. Kto? Rzecz jasna Jeden z Trójki Wielkich Legendarnych Sanninów Wioski Ukrytej w Liściach. Zboczeniec wszechczasów, idiota miesiąca - Jiraiya.
- Jiraiya... - w tym jednym słowie, które wypowiedział Trzeci, była zawarta cała jego bezsilność na głupotę swojego ucznia. - Po co tu przyszedłeś?
- Mam pewną sprawę do załatwienia i chciałem cię o coś prosić. Nie wiedziałem, że jeszcze tu jesteście - Minato od razu zauważył, że jego mistrz coś kręci, ale zostawił to w spokoju. Teraz były ważniejsze sprawy.
- Hokage - sama, proszę dokończyć mówić.
    Jiraiya stanął za dwójką młodych shinobi, będąc w tym miejscu idealnie widocznym dla Trzeciego.
- Jak mówiłem, myślę, że porwali cię, ponieważ masz niespotykany typ chakry i... - zawahał się - i chciałbym, abyście sprawdzili w związku z tym, dlaczego tak Chmura pragnie twojej mocy. - Tym oto zdaniem zakończył swoją kwestię.
    Kushina rozszerzyła oczy ze zdziwienia. Czyżby właśnie... spełniła się jej prośba? Ani słowa o jinchuuriki? Brak wspominania o Kyuubim? Miała ochotę skakać ze szczęścia.
- Czyli... - odezwał się po pewnej ciszy Minato - wysyłasz nas na misję do Wioski Chmury?
    Hiruzen pokiwał powoli głową.
- Wybrałem dla was jeszcze dwóch członków drużyny. To będzie misja rangi S, ale spokojnie, pozostali są równie dobrze wyszkoleni, co wy. Chwilowo znajdują się na misji, ale niedługo powinni wrócić. Możecie już wyjść.
    Oboje stanęli prosto, powiedzieli jednocześnie " tak jest " i zniknęli w białych obłokach.
- Nooo, w końcu gołąbeczki mają chwilę dla siebie - zaśmiał się sannin.
    Hokage zmierzył go wzrokiem i przymknął oczy, odchylając się w fotelu i zakładając ramiona na piersi.
- Możesz mi powiedzieć, dlaczego zacząłeś tańczyć po gabinecie, kiedy miałem wspomnieć o demonie?
    Jiraiya spoważniał.
- Myślę, że ona wolałaby sama powiedzieć mu o Dziewięcioogoniastym. - Władca uniósł brwi.
- Czyli Minato nic o tym nie wie?
- Nic, a nic. Kushina chyba boi się jego reakcji.
- Przecież to dobry chłopak... - białowłosy przerwał mu, nakazując ciszę dłonią.
- Ona może tego nie rozumieć. Przecież wiesz, jak jest z jinchuuriki. Pewnie spodziewa się powszechnej, nieuzasadnionej nienawiści.
    Trzeci wstał z fotelu i podszedł do okna, zakładając dłonie za plecami.
- A więc to tak... nie wiem, czy dobrze zrobiłem, wysyłając ich na tę misję. Kilka słów może ulecieć, a dwa serca doznać szkód.

Hm... wiem. Jestem to najkrótszy rozdział, jaki się pokazał, ale po prostu dłuższego nie napiszę, bo mi nie pasuje xD W dodatku muszę już iść spać, bo mnie rodzice zabiją =.= (Mama już przed chwilą weszła i ogłosiła, że mam karę, jeśli to prawda, to będzie źle...)

W związku z tym nie odpiszę na komentarze :c Przykro mi, sama bym chciała pogadać o paru rzeczach, ale nie dam rady. Dziękuję za to, za ich ilość. Spodziewałam się co najmniej połowy mniej ^^ Więcej takich miłych niespodzianek :D 
 Pozdrawiam i przepraszam, że tak krótko, ale np. rozdział 9 miał aż 8 stron w wordzie, a jak dla mnie, to duużo xD
                                                                                    ~Madeleine Evans